Pierwsza wzmianka o parafii suszeckiej pochodzi z 1326 r., a dotyczyła świadczeń na rzecz Stolicy Apostolskiej, tzw. świętopietrza. Suszec wówczas należał do dekanatu oświęcimskiego, z którego jeszcze przed rokiem 1350 wydzielił się dekanat pszczyński - od początku polskiej organizacji kościelnej należał do diecezji krakowskiej. Zachodnie granice parafii suszeckiej do połowy XIX w. sięgały prawie do bram Żor. Miasto to należało już jednak do diecezji z siedzibą we Wrocławiu.
W połowie XVI w. właścicielem ziemi pszczyńskiej był Karol Promnic, protestant, a zgodnie z panującą zasadą "cuius regio, eius religio" (czyja władza, tego religia) wprowadził na swoim terytorium protestantyzm.
W 1577 r. suszczanie należeli do konfesji ewangelickiej. W czasie reformacji cały dekanat pszczyński podlegał samodzielnemu dziekanowi ewangelickiemu w Pszczynie.
W okresie wojny 30 - letniej sytuacja w tutejszej parafii szybko ulegała zmianie. W 1623 - 26 katolickie wojska cesarskie przepędzały pastorów, innym razem protestanckie oddziały Mansfelda przywracały ich z powrotem.
Dopiero w 1654 r. kościół w Suszcu na trwałe został przejęty przez katolików.
Do parafii suszeckiej należały Kryry, Mizerów (do 1925 r.) i Kleszczów (do 1845 r.).
Historia Kościoła
Suszecki drewniany kościół parafialny istniał już w 1326 r. Po dwustu latach wybudowano nowy kościół, obszerniejszy, także z drewna.
W 1693 r. ołtarz główny poświęcony był św. Stanisławowi, ale już w 1703 r. znajdują się w nim obrazy Apostołów Jakuba i Filipa. Prawy ołtarz był wówczas poświęcony Matce Bożej, a lewy św. Barbarze. Na wieży wisiały dwa spiżowe dzwony: św. Stanisław i św. Jan Nepomucen.
Wszystko to doszczętnie spłonęło 22 maja 1770 r., a w miejscu spalonej świątyni ks. prob. Osiecki wybudował za własne pieniądze drewniany barak, który przez następne 30 lat służył jako budynek sakralny.
Nowy kościół, powiększony kosztem cmentarza (od początku istnienia parafii znajdował się na placu kościoła) zakończono budować w 1804 r. Ołtarz główny był ze św. Stanisławem, a w 1884 r. pojawiły się jeszcze 3 boczne ołtarze: NMP, św. Jana Nepomucena, św. Antoniego z Padwy.
W 1895 r. kościół ponownie spłonął. Odbudowano go do roku 1898, a konsekrowano w 1913 r.
W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległa wieża. Odbudowa nastąpiła w 1947 r.
Z biegiem czasu zmieniono strop, dobudowano do nawy głównej dodatkowe pomieszczenie, zlikwidowano mogiły na placu kościelnym, wykonano nowe ogrodzenie, a latem 2003 r. staraniem ks. prob. Jerzego Kolona położono blachę na dachu kościoła i blachę miedzianą na wieży oraz częściowo odnowiono drewnianą konstrukcję wież.
Plebania: przy kościele św. Stanisława, zbudowana w roku 1820, późnoklasycystyczna, ujęta w rejestrze zabytków.
Święty stanisław biskup i męczennik patron naszej parafii
Kościół katolicki obchodzi 8 maja uroczystość św. Stanisława Biskupa i Męczennika, głównego patrona Polski. Jan Paweł II nazwał go „patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”.
Biskup krakowski był gorliwym duszpasterzem. Zginął z ręki króla Bolesława Śmiałego, kiedy sprawował Mszę świętą w kościele św. Michała na Skałce. Jego ofiara przyczyniła się do zainicjowanie tradycji niezależności Kościoła od władz państwowych i budowy jego samodzielnego autorytetu w życiu publicznym, która w Polsce była kontynuowana przez kolejne wieki, w odróżnieniu od wielu innych krajów.
Św. Stanisław ze Szczepanowa urodził się ok. 1030 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1060 roku, a dwanaście lat później, po śmierci biskupa Lamberta około 1070 roku został biskupem Krakowa. Dał się poznać jako pasterz gorliwy i bezkompromisowy. Konflikt, który wybuchł pomiędzy królem Bolesławem a bp. Stanisławem – jego powód do dziś nie jest w pełni jasny. Chodziło zapewne o krytykę za strony biskupa niemoralnego życia monarchy oraz o obronę poddanych przed jego surowością i brutalnością Rządów.
Biskup Stanisław został zabity przez króla podczas Mszy św., którą celebrował 11 kwietnia (lub 8 maja) 1079 roku w kościele św. Michała na Skałce w Krakowie. Ciało biskupa zostało poćwiartowane. Kult św. Stanisława rozpoczął się z chwilą przeniesienia jego zwłok na Wawel, w 10 lat po śmierci. 8 września 1253 roku papież Innocenty IV dokonał uroczystej kanonizacji biskupa Stanisława w bazylice św. Franciszka w Asyżu. W Polsce ogłoszono to na ogólnonarodowej uroczystości w Krakowie 8 maja 1254 roku. Kult św. Stanisława odegrał ogromną rolę w zjednoczeniu rozbitego na dzielnice państwa polskiego. W 1595 r. papież Klemens VIII rozszerzył liturgiczną uroczystość św. Stanisława na cały Kościół.
Jak twierdzą historycy, książęta piastowscy poczynając od Mieszka I aż do XII wieku sprawowali rządy w sposób okrutny, nie licząc się ze swymi poddanymi, i dopiero otwarty bunt bp. Stanisława i wspierających go możnowładców zmienił tę tendencje. Od tego momentu można również mówić o kształtowaniu się niezależnego od władzy świeckiej autorytetu Kościoła na ziemiach polskich, a wręcz o narodzinach tradycji, że Kościół ma prawo do występowania w roli „autonomicznego sumienia” w życiu publicznym, a nie jako religijne ramię wspierające władców. Ta właśnie tradycja naznaczyła całą późniejszą historię Polski i Rzeczypospolitej. A rozwijający się kult św. Stanisława, w kolejnych wiekach umacniał ją, co okazało się zbawienne dla narodu w czasach opresji oraz totalitaryzmów.
Większość polskich diecezji czci św. Stanisława jako głównego patrona. Papież Jan XXIII w 1963 roku ustanowił św. Stanisława – wraz ze św. Wojciechem i Najświętszą Maryją Panną Królową Polski – pierwszorzędnym patronem Polski.
Relikwie św. Stanisława spoczywają w katedrze na Wawelu. W ikonografii chrześcijańskiej św. Stanisław jest przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym z pastorałem. Jego atrybutami są miecz i palma męczeńska. Bywa ukazywany z orłem – godłem Polski.
Tradycja procesji z relikwiami św. Stanisława sięga średniowiecza. Pierwsza procesja odbyła się po kanonizacji biskupa Stanisława w 1253 roku. W ciągu wieków utrwalił się zwyczaj przejścia z relikwiami Świętego w niedzielę po 8 maja, czyli w oktawę uroczystości patronalnej św. Stanisława.
„Niech jak najliczniejszy udział w procesji ku czci św. Stanisława, będzie świadectwem naszej dojrzałej wiary i wdzięczności wobec Boga, który jest bogaty w Miłosierdzie. Naśladując przykład świętych – Stanisława i Jana Pawła II, postępujmy drogą świętości, dając odważne świadectwo wiary i przynależności do Kościoła” – zaapelował do wiernych metropolita krakowski.
